Docetaxel gecombineerd met initiële hormoontherapie geeft levensverlenging bij mannen met gemetastaseerde, hormoongevoelige prostaatkanker
Data van de fase III E3805 studie tonen aan dat het toevoegen van het chemotherapeuticum docetaxel aan de standaard hormoontherapie bij mannen met de novo, hormoongevoelige, gemetastaseerde prostaatkanker resulteert in een levensverlenging van ongeveer 13 maanden. Bij patiënten bij wie de ziekte erg uitgespreid is (‘high-extend disease’) was dit overlevingsvoordeel nog groter. Het is daarom aannemelijk dat deze resultaten zullen leiden tot een wijziging in het behandelbeleid voor deze patiënten.
Docetaxel verbetert de overleving (‘overall survival’, OS) bij patiënten met gemetastaseerde prostaatkanker met ziekteprogressie na androgeen deprivatie therapie (ADT). In de gepresenteerde fase III studie ging men na of een eerstelijnsbehandeling met docetaxel en hormoontherapie van waarde kan zijn bij patiënten met onbehandelde gemetastaseerde prostaatkanker. In totaal werden 790 mannen met gemetastaseerde prostaatkanker gerandomiseerd tussen ADT monotherapie of ADT in combinatie met docetaxel (75 mg/m2 om de 3 weken tijdens 6 cycli binnen 4 maanden na het starten van ADT). Het primaire eindpunt van de studie was de OS. Ongeveer tweederde van de patiënten in de studie had een ‘high-extent’ ziekte, wat wijst op het feit dat de kanker was uitgezaaid naar vitale organen of naar het bot (N=520). In de [docetaxel plus ADT]-arm kregen 45 patiënten op het moment van progressie extra docetaxel toegediend. In de arm met enkel ADT kregen 123 patiënten toegang tot docetaxel op het moment van progressie.
Na een mediane opvolging van 29 maanden telde men 136 overlijdensgevallen in de ADT-monotherapie-arm tegenover 101 in de [ADT plus docetaxel]-arm. De mediane OS bedroeg 44 maanden in de ADT-groep tegenover 57,6 maanden in de groep van patiënten die naast ADT ook docetaxel kregen (HR[95%BI]: 0,61[0,47-0,80]; p = 0,0003). Dit relatieve overlevingsvoordeel met docetaxel plus ADT was nog uitgesprokener in de subgroep van patiënten met een ‘high-extent’ ziekte waar de toevoeging van docetaxel aan ADT resulteerde in een levensverlenging van 17 maanden (49,2 versus 32,2 maanden; HR[95%BI]: 0,60[0,45-0,81]; p= 0,0006). Naast een langere OS, was de combinatie van ADT en docetaxel bovendien geassocieerd met een vertraagde ziekteprogressie (32,7 versus 19,8 maanden, HR[955BI]: 0,49[0,37-0,65]; p < 0,00001). De proportie patiënten met na 1 jaar een PSA van minder dan 0,2 ng/ml bedroeg 11,7% bij patiënten die de combinatietherapie met docetaxel kregen versus 22,7% bij patiënten die enkel met ADT behandeld werden.
Samengevat tonen deze data aan dat eerstelijnstherapie met docetaxel en ADT leidt tot een significante levensverlenging bij patiënten met de novo gemetastaseerde prostaatkanker. Dit blijkt vooral het geval te zijn bij patiënten met een sterk verspreide ziekte. Bij deze patiënten wegen de mogelijke neveneffecten van een behandeling met docetaxel op tegen het potentiële voordeel van de behandeling.
Referentie
Sweeney C, Chen Y-H, Carducci M, et al. Impact on overall survival (OS) with chemohormonal therapy versus hormonal therapy for hormone-sensitive newly metastatic prostate cancer (mPrCa): An ECOG-led phase III randomized trial. Presented at ASCO 2014, Abstract LBA2.
