OAK-studie: atezolizumab is effectief bij veel subgroepen
Atezolizumab is, net als nivolumab en pembrolizumab, een monoclonaal antilichaam gericht tegen het programmed cell death ligand 1 (PD-L1). Dit eiwit is betrokken bij de inhibitie van tumor-gerichte T-cel immuniteit. Atezolizumab herstelt en/of versterkt – net als alle PD-L1- of PD-1-remmers – de anti-tumoractiviteit van T-cellen.
De OAK-studie is een gerandomiseerde fase III studie bij patiënten met gevorderd of gemetastaseerd niet-kleincellige longkanker (NSCLC) die progressie vertoonden na behandeling met platinum-bevattende chemotherapie, die de effectiviteit van atezolizumab vergeleek met de effectiviteit van docetaxel. Bij de inclusie van patiënten voor deze studie was geen drempelwaarde gesteld voor de expressie van PD-L1 op tumorcellen of infiltrerende T-cellen. Dit maakte het mogelijk de invloed van de mate van PD-L1 expressie op de effectiviteit van atezolizumab te evalueren.
Eerder dit jaar, tijdens het ESMO-congres in Kopenhagen, zijn de eerste resultaten gepresenteerd van de OAK-trial. Behandeling met atezolizumab (1200 mg per 3 weken) resulteerde in een significant betere mediane totale overleving dan behandeling met docetaxel (75 mg/m2 per 3 weken): respectievelijk 13,8 maanden en 9,6 maanden (HR 0,73). Daarbij was de effectiviteit van atezolizumab het hoogst in patiënten die ≥1% PD-L1 expressie (op basis van histologie) vertoonden op de tumorcellen of de tumor-infiltrerende T-cellen: mediane totale overleving 15,7 maanden (versus 10,3 maanden bij behandeling met docetaxel, HR 0,74).
Tijdens het 17e WLCL/IASLC-congres presenteerde Shirish Gadgeel een analyse van de effectiviteit van atezolizumab in diverse subgroepen van de OAK-studie. Hierbij bleek om te beginnen dat de associatie tussen de mate van PD-L1 expressie en de mediane totale overleving onafhankelijk was van de wijze waarop de PD-L1 expressie is gemeten: op basis van histologie of aan de hand van PD-L1 genexpressie.
De subanalyse maakte ook duidelijk dat atezolizumab even effectief is bij patiënten met squameus NSCLC als bij patiënten met non-squameus NSCLC: HR 0,73 versus 0,73. Wel is de overall respons rate bij squameus NSCLC lager dan bij non-squameus NSCLC: 11,6% versus 14,4%. Zowel bij squameus als bij non-squameus NSCLC is er een positief verband tussen de mediane totale overleving bij behandeling met atezolizumab en de mate van PD-L1 expressie. Bij non-squameus NSCLC loopt de mediane overleving op van 14,0 maanden in patiënten zonder meetbare PD-L1 expressie tot 22,5 maanden bij patiënten met de hoogste PD-L1 expressie. Bij squameus NSCLC loopt dit op van 7,6 maanden tot 17,5 maanden. De subanalyse liet zien dat atezolizumab eveneens de overleving verbeterde (ten opzichte van een behandeling met docetaxel) bij patiënten die bij aanvang van de studie hersenmetastasen hadden, bij niet-rokers en in alle leeftijdsgroepen. De enige groep patiënten bij wie de behandeling met atezolizumab een slechtere mediane overleving opleverde dan de behandeling met docetaxel waren patiënten met een activerende EGFR-mutatie.
Samenvattend: een (tweedelijns)behandeling met atezolizumab resulteerde bij bijna alle patiënten met NSCLC in een langere mediane overleving in vergelijking met een behandeling met docetaxel. Hierbij nam de effectiviteit van de behandeling toe met de mate van expressie van PD-L1. Echter, ook bij patiënten zonder meetbare PD-L1 expressie gaf behandeling met atezolizumab een langere mediane overleving in vergelijking met een behandeling met docetaxel. De enige patiënten bij wie atezolizumab geen voordeel had, waren patiënten met een activerende EGFR-mutatie.
Referentie
Gadgeel SM, Giardello F, Rittmeyer A, et al. OAK, a Randomized Ph III Study of Atezolizumab vs Docetaxel in Patients with Advanced NSCLC: Results from Subgroup Analyses. Presentation at 17th World Conference on Lung Cancer, Vienna, December 6, 2016 Abstract PL04a.02.
