Gunstige langetermijneffecten van pembrolizumab en axitinib bij gevorderd niercelcarcinoom
Immunotherapie-gebaseerde geneesmiddelencombinaties hebben het behandellandschap van gevorderd niercelcarcinoom aanzienlijk veranderd. Eerder bleek uit de eerste tussentijdse analyse van de KEYNOTE-426-studie, na een mediane follow-upduur van 12,8 maanden, dat behandeling met pembrolizumab en axitinib in vergelijking met monotherapie met sunitinib een overlevingsvoordeel geeft bij onbehandelde patiënten met een gevorderd niercelcarcinoom. Tijdens ASCO 2023 werden de 5-jaarsresultaten van deze gerandomiseerde fase III-studie gepresenteerd.
Het niercelcarcinoom is gevoelig voor immunotherapie en antiangiogene behandelingen, maar resistent tegen chemotherapie. Proteïnekinaseremmers die de tyrosinekinase-activiteit van vasculaire endotheliale groeifactorreceptoren remmen, zoals sunitinib, behoren tot de standaardeerstelijnsbehandeling van patiënten met een gevorderd niercelcarcinoom. Ondanks de goedkeuring van verschillende doelgerichte therapieën door de Amerikaanse Food and Drug Administration en het Europees Geneesmiddelen Agentschap, is de verbetering in de overleving van deze patiënten gestagneerd.
Studieopzet
De KEYNOTE-426-studie is een internationale, multicentrische, gerandomiseerde ‘open label’-fase III-studie waarin onbehandelde patiënten ≥ 18 jaar met een gevorderd heldercellig niercelcarcinoom werden gerandomiseerd tussen behandeling met pembrolizumab (200 mg i.v. elke 3 weken in maximaal 35 cycli) en axitinib (5 mg p.o. 2 dd) of monotherapie met sunitinib (50 mg/dag gedurende 4 weken in cycli van 6 weken). Patiënten met symptomatische hersenmetastasen, een actieve auto-immuunziekte, slecht gecontroleerde hypertensie, een ischemisch cardiovasculair event of ernstig hartfalen in het afgelopen jaar werden uitgesloten van deelname, net als patiënten die behandeld werden met systemische immunosuppressiva. De primaire uitkomstmaten waren algehele overleving (‘overall survival’, OS) en progressievrije overleving (‘progression-free survival’, PFS) in de ‘intention-to-treat’-populatie. Belangrijke secundaire uitkomstmaten waren het percentage patiënten bij wie een objectieve respons (‘objective response rate’, ORR) optrad en de responsduur. Ook werd het veiligheidsprofiel van beide behandelingen onderzocht.
Resultaten
Er werden 861 patiënten gerandomiseerd, van wie 432 patiënten behandeld werden met pembrolizumab en axitinib (mediane leeftijd: 62 jaar; 29% vrouw) en 429 patiënten monotherapie met sunitinib kregen (mediane leeftijd: 61 jaar; 25% vrouw). De mediane follow-upduur was 67,2 maanden. Behandeling met pembrolizumab en axitinib resulteerde in een langere OS (mediaan: 47,2 vs. 40,8 maanden; HR [95%-BI]: 0,84 [0,71-0,99]) en PFS (mediaan: 15,7 vs. 11,1 maanden; HR [95%-BI]: 0,69 [0,59-0,81]), vergeleken met monotherapie met sunitinib. Ook was behandeling met pembrolizumab en axitinib gerelateerd aan een hogere ORR (61 vs. 40%) een langere responsduur (mediaan: 23,6 vs. 15,3 maanden). Van de patiënten die alle 35 behandelcycli met pembrolizumab hadden doorlopen (n=120; 28%), was na 60 maanden 71% nog in leven en 33% in leven zonder ziekteprogressie. Er werden geen nieuwe veiligheidssignalen waargenomen.
Conclusie
Uit deze gerandomiseerde fase III-studie (KEYNOTE-426) blijkt dat behandeling met pembrolizumab en axitinib in vergelijking met monotherapie met sunitinib leidt tot gunstige langetermijneffecten (OS, PFS, ORR en responsduur) bij onbehandelde patiënten met een gevorderd niercelcarcinoom. Ruim een kwart van de patiënten voltooide 35 behandelcycli met pembrolizumab, eveneens met goede resultaten op de lange termijn.
Referentie
Rini BI, et al. Pembrolizumab plus axitinib versus sunitinib as first-line therapy for advanced clear cell renal cell carcinoma: 5-year analysis of KEYNOTE-426. Gepresenteerd tijdens ASCO 2023; abstract LBA4501.
